به گزارش پول نیوز، هر کس رای بدهد… است. این چه جمله تاسف آوری است که رای دهندگان و تحریم کنندگان انتخابات علیه یکدیگر بکار می برند.

از وقتی که بالگرد حامل ابراهیم رییسی سقوط کرد و با جان باختن رییس دولت سیزدهم، انتخابات زود هنگام برای تعیین رییس دولت چهاردهم در دستور کار قرار گرفت، بار دیگر شاهد اظهارات عجیب و غریبی هستیم که به صورت گسترده اعلام می شود. عده ای سعی می کنند به هر شکل ممکن مردم را از رای دادن منصرف کنند و برای آنکه به این هدف خود برسند، از هر ابزار اخلاقی و غیر اخلاقی بهره می گیرند. آنها که شعور و سواد دارند، با دقت مطالعه می کنند، اطلاعات دقیقی از وضعیت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، روحی و… بدست می آورند تا با استناد به این شرایط، از مردم بخواهند پای صندوق های رای حاضر نشوند. اما عده ای دیگر نه تنها کمترین بلکه هیچ اطلاعاتی از شرایط موجود ندارند، دلایل را نمی دانند، اهل مطالعه هم نیستند، اما رای ندادن را ابزاری برای خودنمایی می دانند و در رویای روشنفکری غوطه ور هستند بدون آنکه بدانند و این افراد نیز مردم را به تحریم انتخابات تشویق می کنند.

از سوی دیگر عده ای در سبد نامزدهای ریاست جمهوری لیز خورده اند. در بین آنان نیز شرایط زیاد تفاوت نمی کند. عده ای اهل مطالعه، از شرایط کشور بخوبی آگاه هستند، دلایل را می دانند، از تفکرات نامزد مورد علاقه خود بخوبی خبر دارند و حتی می دانند آمدن او چه تبعاتی دارد، با این وصف بر انتخاب خود اصرار دارند. تفکرات جناحی و سیاسی باعث شده از پیش رای  خود را مشخص کرده باشند و اگر ایمان داشته باشند با رای دادن به نامزد مورد نظرشان چه فاجعه ای رخ می دهد، بازهم پای این انتخاب ولو غلط می ایستند و البته برخی نیز اعتقاد دارند که با آمدن او می توان شرایط را مدیریت کرد. عده ای دیگر نیز نه اهل مطالعه هستند و نه شناختی از نامزد مورد نظرشان دارند، فقط شب خوابیده و صبح خواب نما شده اند که باید به فلانی رای بدهند. وقتی دلیل انتخابشان را هم سوال می کنی، آنچنان آسمان ریسمان می بافند که شاخ در می آوری.

بیشتر بخوانید:

گرانی و تورم بیداد می کند. دولت بازار را رها کرده و به هیچ عنوان از ابزار نظارت برای کنترل بحران اقتصادی استفاده نمی کند. شب می خوابی و صبح که بیدار می شوی، حداقل یک کالا گران شده است. دولتی که نقش اساسی در بحران اقتصادی دارد، نظارت در پایین ترین حد ممکن را نیز رعایت نکرده و خودش عامل بسیاری از گرانی هاست، گران کردن های 30 درصدی را تصویب کرده و باید تعادل برقرار کند، هنگام افزایش حقوق کارگران و کارکنان در لایحه بودجه، افزایش 18 درصدی را پیشنهاد می کند در حالی که تورم اعلامی از سوی بانک مرکزی همین دولت بیش از 43 درصد است و در این شرایط حقوق بگیر می ماند که چگونه با افزایش حقوق 18 درصدی باید هزینه های ناشی از تورم 43 درصدی را پوشش بدهی. در عرصه های دیگر هم دست بهتری نداریم.

اکنون سوال اینجاست که باید چه کرد؟ چه رای بدهی و چه رای ندهی، یک نفر بر صندلی ریاست جمهوری تکیه خواهد زد. آیا معتقد هستی شرایط کشور باید با همین دست فرمان اداره شود یا نیاز به تغییر است. اگر احساس می کنی شرایط به تغییر نیاز دارد، باید یک جور انتخاب کنی و اگر معتقد هستی شرایط باید همین طور ادامه داشته باشد، باید یک جور دیگری انتخاب کنی. اما قدر مسلم تحریم انتخابات هیچ فایده ای ندارد. عقل سلیم حکم می کند هر اندیشه و رویکردی را دنبال می کنیم، تحقق آن را در صندوق رای جستجو کنیم.

باید بدانی که اگر رای بدهی، باید پاسخگوی رای خود باشی، زیرا باید بر اساس مطالعه و شناخت رای بدهی و اگر نامزد مورد حمایت تو اشتباه کند، یعنی تو اشتباه کرده ای. اگر هم رای دادی و نامزد تو رای نیاورد، حق داری از مدیریت وقت انتقاد کنی و بگویی که اگر نامزد مورد حمایت تو رای می آورد، بهتر مدیریت می کرد. اما اگر رای ندادی، باید بدانی که حق اعتراض نداری. این نمی شود که انتخاب نکنی، بی تفاوتی را پیشه کنی و طلب کار باشی. وقتی رای نداده ای یعنی هیچ کاره ای.