معرفی انواع لنز دوربین گوشی های هوشمند

گوشی‌های هوشمند جزو آن دسته از محصولاتی هستند که در سال‌های اخیر پیشرفت‌های چشمگیری داشته‌اند. یکی از بخش‌هایی که پیشرفتی جهشی به خود دیده، دوربین گوشی‌ها است. این پیشرفت به‌قدری بوده که برخی کاربران برای عکاسی و به اشتراک‌گذاری عکس‌هایشان در فضای مجازی، به دوربین گوشی‌های هوشمند خود بسنده می‌کنند. حتی بد نیست بدانید که به گفته‌ی رئیس هیئت مدیره و مدیرعامل کانن، فوجیو میتارای، «کاهش فروش مدل‌های پایین‌رده در بازار دوربین‌های دیجتال، به‌لطف پیشرفت دوربین گوشی‌های هوشمند، به روند نزولی خود ادامه می‌دهد»؛ پس خالی از لطف نیست که بیشتر با قابلیت‌های جدید و روبه‌پیشرفت دوربین گوشی‌های هوشمند آشنا شویم.

به گزارش پول نیوز ، گفتنی است که در سال‌های اخیر برخی سازندگان دوربین‌های دیجیتال و لوازم مرتبط با علم اپتیک، به‌جای رقابت نابرابر با دوربین گوشی‌های همراه، تصمیم به همکاری با تولیدکنندگان گوشی هوشمند گرفته‌اند که از معروف‌ترین این همکاری‌ها می‌توان به هواوی و لایکا، وان‌پلاس و هاسلبلاد، ویوو و زایس و اخیراً هم شیائومی و لایکا اشاره کرد که نتیجه‌ی این همکاری‌ها موجب پیشرفت‌های زیادی در دنیای دوربین گوشی‌های هوشمند شده است.

دوربین تلفن‌های همراه از دو بخش مهم تشکیل شده است؛ حسگر و لنز. حسگر شامل پیکسل‌ها و تعیین‌کننده چند مگاپیکسلی بودن دوربین است و لنز نیز زاویه‌ی دید دوربین را تعریف می‌کند. به‌طور کلی می‌توان گفت که هرچه حسگر دوربین بزرگ‌تر باشد، نور بیشتری جذب پیکسل‌های سنسور شده و درنهایت عکس بهتر، روشن‌تر و واضح‌تری ثبت می‌شود.

در دنیای دوربین گوشی‌های هوشمند، بزرگ‌ترین حسگر‌هایی که به‌کار گرفته شده از نوع یک اینچی است که در گذشته این سایز سنسور را می‌توانستیم تنها در دوربین‌های بریج یا کامپکت پیدا کنیم. برای مثال حسگری به اندازه‌ی ۱/۱.۷۶ اینچ نور بیشتری از سنسوری به‌اندازه‌ی ۱/۴.۵ دریافت می‌کند که به ثبت عکس روشن‌تر، کم نویزتر و با جزئیات بیشتر منجر می‌شود؛ البته درصورتی‌که میزان گشودگی دیافراگم در لنز‌های قرارگرفته روی هردو سنسور عدد یکسانی باشد.

در این بین ممکن است برخی از کاربران بزرگی حسگر را با مقدار پیکسل‌های آن اشتباه بگیرند و چند مگاپیکسلی بودن آن را به اندازه‌ی سنسور مرتبط بدانند که برداشت درستی نخواهد بود. حسگر‌ها اولین بار با اندازه‌ی ۰٫۳۵ مگاپیکسل وارد دنیای دوربین گوشی‌های هوشمند شده‌اند و راه درازی را تا ۱۲ و ۱۶ مگاپیکسلی شدن طی کرده‌اند؛ البته شاید اعدادی مانند ۴۸، ۶۴ و ۱۰۸ یا اخیراً ۲۰۰ مگاپیکسلی هم به گوش شما خورده باشد، ولی بد نیست بدانید که خروجی عکس این سنسور‌ها در حالت عادی ۱۲ یا ۱۶ مگاپیکسلی است و حجم بسیار زیاد پیکسل‌های کوچک روی این سنسورها، با استفاده از تجمیع پیکسل‌های مجاور و تشکیل یک پیکسل بزرگ‌تر نهایتاً به ۱۲ یا ۱۶ میلیون پیکسل می‌رسد.

لنز‌ها نیز عموماً با دو عدد تعریف می‌شوند که یکی فاصله‌ی کانونی (مثلاً ۲۷ میلی‌متری) و دیگری نیز گشودگی دهانه‌ی دیافراگم (مثلاً f/۱.۹) را نشان می‌دهند. بخش اول یا همان فاصله‌ی کانونی لنز را در ادامه بیشتر توضیح خواهیم داد، اما در مورد بخش دوم که مربوط که گشودگی دهانه‌ی دیافراگم است بد نیست این دو نکته را بدانید؛ هرچه عدد کنار f کوچکتر باشد، دیافراگم گشوده‌تر است و درنتیجه نور بیشتری به سمت حسگر دوربین هدایت می‌شود و از طرف دیگر هم پشت‌زمینه‌ی سوژه، به‌صورت اپتیکال و طبیعی بیشتر تار می‌شود و اصطلاحاً بوکه بهتر و تمیزتری پشت سوژه ایجاد می‌شود.

البته این نکته را هم فراموش نکنید که با کم شدن عدد f، ناحیه‌ی کمتری نیز داخل محدوده‌ی فوکوس خواهد بود. برای مثال لنزی با دیافراگم f/۱.۸ نور بیشتری را نسبت به لنزی با f/۲.۴ به سمت حسگر هدایت می‌کند. محدوده‌ی گشودگی دیافراگم در گوشی‌های هوشمند معمولاً بین f/۱.۸ تا f/۴.۰ است؛ البته در برخی گوشی‌های بالارده لنزی با دیافراگم f/۱.۵ نیز می‌توان یافت.