صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت

با توجه به عملکرد درخشانی که محمدیاسر طیب نیا در مقام مدیرعامل فولاد مبارکه داشت، تصمیم هیات مدیره مبنی بر تغییر مدیرعامل غیر منتظره بود. از هنگامی که کلنگ فولاد مبارکه بر زمین زده شد، هیچ کس گمان نمی کرد روزی فرا برسد که این شرکت به عالی ترین فولاد ساز کشور تبدیل شود و شرکتهای با سابقه را پشت سر بگذارد. نکته مهم اینکه فولاد مبارکه هرگز بدنبال روزمره گی نبود، بلکه در تمامی سالهای پس از تاسیس به ویژه در سالهای اخیر، بدنبال تامین نیازهای اساسی داخل برای عبور از وابستگی و رسیدن به خودکفایی کشور بود.

هر چند تنوع محصول فولاد مبارکه بیانگر تحول آفرینی این شرکت برای اوج گرفتن بوده، اما همزمان کیفیت را نیز در دستور کار داشت به نوعی که در شرایط کنونی محصولات فولاد مبارکه از آنچنان کیفیتی برخوردار است که نه تنها پاسخگوی نیازهای داخل شده، بلکه در بازارهای جهانی نیز خودنمایی کرده و توانسته رقیبی جدی برای فولادسازی های جهان باشد و در جاده فولاد با نور بالا حرکت می کند.

برای آنکه دلیل این پشرفت را بدانیم، دیدگاه مدیرعامل می تواند تعیین کننده باشد که محمدیاسر طیب‌نیا در یکی از سخنرانی های خود اعلام کرده بود: استراتژی کلان فولاد مبارکه در سالهای اخیر بر پنج اصل استفاده حداکثری از ظرفیت‌های موجود، توسعه سرمایه‌های انسانی، تمرکز بر نوآوری و فناوری‌های نوین، توسعه کمی و کیفی متوازن و حرکت در مسیر صنعت سبز استوار شده و ثبت بالاترین رکوردها و افزایش تنوع محصولات خاص در بازه زمانی یادشده و حفظ و تداوم این روند غرورآفرین موید این است که نه‌تنها فولاد مبارکه، بلکه سایر شرکت‌های زیرمجموعه نیز به‌درستی در مسیر تعریف شده در حال حرکت هستند.

این سخنان طیب نیا حکایت از آن دارد که حرکت قطار فولاد مبارکه بر ریل گذاری درستی صورت گرفته بود و مهمتر آنکه تمام مجموعه با دقت روی ریل حرکت کردند و هیچ کارشکنی یا انحرافی در کار نبود، رویکردی که تمامی مسوولان بارها به آن اعتراف کردند.

با وجود مدیریت عالی، سیاستگذاری درست، دوری از حاشیه ها و توجه به منافع ملی، یک باره شاهد تغییر مدیرعامل فولاد مبارکه بودیم. شاید این تغییر به ظاهر جای انتقاد داشته باشد، اما تجربه ثابت کرده که تغییرات مدیریتی تحولات بسیاری بدنبال داشته و ایده های جدید باعث رشد و شکوفایی بیشتر می شود. بی شک نباید با عینک بدبینی و از سرناامیدی به این تغییر مدیریت نگاه کنیم، بلکه باید از هم اکنون با تمام توان به حمایت از مدیریت جدید پرداخت.

بخاطر داشته باشیم زمانی می توان بابت تغییر مدیریتی احساس نگرانی کرد که شایسته سالاری در میان نباشد و فردی ناکارآمد، غیر متخصص و بی تجربه، جایگزین مدیری توانمند، کارآمد و با تجربه شود. اما انتصاب سعید زرندی با تجربیات متعدد مدیریتی در عرصه های گوناگون به ویژه صنعت، باعث امیدواری است. زرندی دانش‌آموختۀ رشته مهندسی معدن و کارشناسی‌ارشد مدیریت فناوری اطلاعات از دانشگاه تهران است و دکترای خود را در رشته مدیریت دولتی گرایش توسعه از دانشگاه علامه طباطبایی دریافت کرده و عضو هیات‌علمی این دانشگاه است. زرندی تا قبل از اینکه بار سنگین مدیریت فولاد مبارکه را بر دوش بگیرد، به مدت سه سال سکان هدایت هلدینگ سرمایه‌گذاری صنایع شیمیایی ایران را در اصفهان بر عهده داشت.  معاون طرح و برنامه وزارت صمت،  مدیرعامل منطقه ویژه اقتصادی و فرودگاه بین‌المللی پیام، عضو شورای معاونین وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، معاون سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی وزارت علوم، رییس سازمان صنعت و معدن و تجارت استان البرز، مدیرکل دفتر آمار و اطلاعات وزارت صمت، مدیرکل ارتباطات و فناوری اطلاعات استان البرز، معاون برنامه‌ریزی صندوق بازنشستگی، مجری و مدير طرح‌های تملک دارايی، عضو هیات‌مدیره شركت شهرک‌های صنعتی استان البرز، رییس هیات‌مدیره شركت معادن زغال‌سنگ كرمان و نایب‌رییس هلدینگ صنایع معدنی كالسیمین تولیدکنندۀ روی از دیگر سوابق مدیریتی و اجرایی زرندی است که هر کدام تجربه ای گرانسنگ برای مدیریت بر فولاد مبارکه است.

این سوابق متعدد و متنوع مدیریتی در کنار هیات علمی یکی از مهمترین و معتبرترین دانشگاههای ایران، نشان می دهد که در آینده می توان چشم انتظار پیوند جدی تر صنعت و دانشگاه بود، زیرا زرندی در هر دو حوزه تسلط جامع و کاملی دارد و با زبان علم و تجربه بخوبی آشنایی دارد.

اما در شرایطی که سومدیریت، چالش جدی کشور به ویژه در عرصه های اقتصادی است، پیدا کردن مدیری توانمند و متعهد کاری سخت است. اکنون که محمدیاسر طیب نیا با فولاد مبارکه خداحافظی کرده، جای آن دارد که در بخشهای دیگر به ویژه صنایعی همچون خودروسازی که با چالش جدی رو به رو هستند، بکار گرفته شود تا منشا پیشرفت و تحول در آن صنایع شود. طیب نیا هر بار که تریبونی بدست آورده، بخوبی مشکلات را مطرح کرده و مهمتر آنکه برای حل آنها راهکار داده است. تسلط طیب نیا بر علم و عمل نشان می دهد که بی شک در آینده نزدیک اتفاق مبارکی برای طیب نیا و اقتصاد کشور رخ خواهد داد.

نکته مهم دیگر قدرشناسی و تقدیر از محمدیاسر طیب نیا به پاس سالها خدمت صادقانه و تاثیرگذار است. بدترین گزینه ای که سالهاست با آن دست به گریبان هستیم، رویکرد “خوش استقبال و بد بدرقه” است. اگر قرار است با مدیرانی توانمند در یک بخش خداحافظی کنیم، آنچنان رفتار کنیم که در شان خدماتشان باشد، زیرا باید به مدیریت ارزش قایل شویم تا مدیرانی که راس کار هستند، نسبت به آینده امیدوار باشند و افرادی که قرار است مسوولیت بپذیرند، بدانند که مدیریت کلان کشور خوب را از بد تشخیص می دهد و قدرشناسی از مدیر متعهد و توانمند را در دستور کار دارد.