حجاب و عفاف نیازمند بازنگری

به گزارش پول نیوز ، هر شغل، عملکرد، باور قلبی، رویکردی بحران آفرین همچون جنگ و ترور، رویکردی مثبت همچون بهداشت یا صلح، تولد یا مرگ انسانهای تاثیرگذار و بسیاری موارد دیگر که در این مقوله نمی گنجد، بهانه ای برای نامگذاری روزهای سال است. به جرات می توان ادعا کرد اگر مناسبت های ملی و جهان را کنار هم قرار دهیم، تمامی روزهای سال به مناسبتی اختصاص یافته و حتی روزهایی به چند مناسبت نامگذاری شده است.

روز 21 تیرماه به عنوان روز حجاب و عفاف نامگذاری شده تا اهمیت آن را برای جمهوری اسلامی نشان دهد. آنچه از حجاب در جمهوری اسلامی دنبال می شود، پوشش چادر برای زنان است و می توان بدین باور رسید که حجاب مختص زنان است و مردان هیچ اجباری به حجاب ندارند.

در حالی که مردان می توانند با لباسهای نیمه برهنه در هر نقطه از شهر رفت و آمد کنند، برای زنان حتی مانتو در بسیاری از ادارات و اماکن مذهبی پذیرفته نیست و قبل از ورود به این ادارت باید از چادرهایی استفاده کنند که نگهبانی بدون در نظر گرفتن خطرهای بهداشتی، در اختیار زنان قرار می دهند و از سر یک زن به سر زن دیگری گذاشته می شود. این در حالی  است که مانتو به عنوان پوشش در ادارات پذیرفته شده و هیچ مشکلی ندارد.

اما دیدگاههای متفاوتی در مورد حجاب وجود دارد، دیدگاههایی که در بسیاری از موارد ناقض یکدیگر هستند و همدیگر را زیر سوال می برند. در حالی که عده بسیاری به حجاب باطنی اعتقاد دارند، بسیاری از افراد چادر را ملاک حجاب قرار می دهند و اصرار دارند تنها گزینه حجاب برای زنان، بر سرکردن چادر است.

نکته بسیار مهمی که باید مشخص و البته بدان پاسخ داد شود، تفکیک یا تلفیق حجاب با عفاف است. آیا حجاب به ویژه از نوع چادر، ملاک عفاف است و می توان با قاطعیت اعلام کرد که هر خانمی چادر ندارد، عفاف ندارد یا عفافش کم رنگ است و در مقابل، می توان ادعا کرد هر خانمی با چادر عفاف دارد؟ بی شک چنین استدلالی در هر دو مورد غلط و اشتباه است. زیرا بیش از 99 درصد زنانی که از مانتو استفاده می کنند، زنانی عفیف و پاکدامن هستند همانگونه که زنانی چادری بسیاری را سراغ داریم که از مسیر عفاف منحرف شده و به بی راهه رفته اند.

با در نظر گرفتن این واقعیت دردناک، چنین به نظر می رسد که باید نامگذاری روز 21 تیر ماه از “حجاب و عفاف” به “عفاف و حجاب” تغییر کند. باید بپذیریم که عفاف بر حجاب مقدم است و اگر محوریت را بر عفاف قرار دهیم، بی شک حجاب را نیز بدنبال خواهد داشت.

اکنون این سوال پیش می آید که اصرار بر حجاب آن هم فقط برای زنان تا چه اندازه مفید بوده و البته محاسن و معایب آن را کنار یکدیگر قرار دهیم تا در نهایت مشخص کنیم تا چه اندازه و چگونه به بحث حجاب وارد شویم.

بی شک حجاب یک باور شرعی است و بیش از آنکه نگاه صرف قانونی داشته باشد، نگاه اخلاقی دارد. از همان روزهای ابتدای انقلاب، حجاب به عنوان چالشی جدی مطرح شد، چالشی که بارها حاشیه به وجود آورد و حتی بحران ساز شد. برای آنکه چالش حجاب را به صورت دقیق مورد بررسی قرار دهیم، باید واقعیت ها را کنار یکدیگر بگذاریم و بر اساس روند گذشته تا شرایط امروز، در خصوص آن نظر بدهیم.

واقعیت این است که بسیاری از زنان و مردان اعتقادی به حجاب ندارند. بسیاری از زنان در میهمانی های خانوادگی، بدون حجاب و حتی با پوشش هایی حضور می یابند که زیاد هم پوشش نمی دهد. زنانی که هنگام سفرهای خارج از کشور، با سوار شدن به هواپیما، کشف حجاب می کنند. البته برای پیدا کردن چنین زنانی، کافی است به زنانی نگاه کنیم که در کوچه و خیابان از کنارمان می گذرند و هیچ شناختی نسبت به آنان نداریم.

گذر تاریخ نشان می دهد که فرهنگسازی بهتر از تحمیل فرهنگ است، واقعیتی که بارها دیده ایم. از ابتدای انقلاب گشت ثارالله راه انداختیم تا زنان بد حجاب را بگیرند که البته مفهوم بدحجابی آن زمان با امروز تفاوت بسیار فاحشی دارد. به مرور زمان گشت ثارالله را برداشتیم و گشت ارشاد را ایجاد کردیم، اما نه تنها هیچ توفیقی نداشتیم، بلکه بحرانی بزرگ برای کشور رقم زدیم. هنجار شکنی با قوت صورت گرفت و نه تنها کار از چادر گذشت، بلکه زنان روسری هایشان را برداشتند و کف خیابان آتش زدند. دیگر صحبت از چادر نبود، بلکه زنان حتی روسری را هم تحمل نکردند.

این رفتار زنان که مردان نیز به همراهی با زنان وارد معرکه شدند، به گسترش گشت ارشاد منجر شد. درگیری ماموران با زنانی که روسری برداشته بودند، سوژه شبکه های مجازی شد تا چهره ماموران خدمتگذار نظام را خدشه‌دار کنند. مامورانی که مسوولیت گرفتن سارقان و متجاوزان به عنف را داشتند و همواره جان بر کف، برای امنیت و آرامش این کشور حضوری فعال داشته و دارند، مقابل مردم قرار گرفتند تا با زشت ترین ادبیات، مخاطب قرار گیرند.

باز هم بر گشت ارشاد اصرار کردیم تا اعتراض به حجاب، مرگ “مهسا امینی” را رقم زد و جنبش “زن، زندگی، آزادی” کلید خورد. با این ابزار، شاهد تهاجم گسترده رسانه های بیگانه علیه کشورمان بودیم. نتیجه آن شد توانی که می توانست صرف بهسازی کشور و رفع چالشهای بسیار جدی تر و مهمتر شود، صرف مقابله با زنان و دختران کشور کردیم.

بر این دور باطل اصرار کردیم و از دسیسه های دشمن غافل شدیم. تا آنکه صدای مهیب انفجار، از تهاجم نظامی اسراییل خبر داد. اینکه اسراییل با جنگنده های فوق پیشرفته آمریکایی مناطق مسکونی، درمانی و نظامی کشورها را هدف قرار دهد، می توانستیم بپذیریم، اما یک باره متوجه شدیم اسراییل با بهره گیری از جاسوسان تربیت کرده، خودفروختگان داخلی و مزدوران افغانی، در گوشه گوشه کشورمان پهپاد و ریزپرنده تولید کرده تا جان فرماندهان نظامی، دانشمندان و نخبگان کشورمان را بگیرد. متوجه شدیم غفلت تا چه اندازه برایمان بحران آفرین شده، در نتیجه تمامی نیروهای نظامی، انتظامی و مردمی را بسیج کردیم تا این عوامل نفوذی را بگیریم.

به نظر می رسد حجاب و عفاف نیازمند بازنگری است و در گام اول باید عفاف را بر حجاب مقدم کنیم. در گام دوم باید از رویکرد تهاجمی فاصله بگیریم و برای همیشه به گشت ارشادها پایان بدهیم و در نهایت، به سوی فرهنگسازی برویم. به جای آنکه نیروهای انتظامی را مقابل مردم قرار دهیم و نقش برجسته ای که در تامین امنیت کشور و جان و ناموس مردم دارند، زیر سوال ببریم، به نوعی سیاستگذاری و برنامه ریزی کنیم که مردم در خصوص رفتارشان تجدید نظر کنند. مهمتر آنکه از توان جامعه شناسان و روانشناسان بهره بگیریم و به جای موعضه های بی فایده، بدنبال راهکارهای علمی و منطقی باشیم.