استاد فرصت سوزی هستیم

به گزارش پول نیوز ، در حالی که از انواع تهدیدها رنج می بریم و باید از هر ظرفیتی برای عبور از بحران ها و چالشها نهایت استفاده را ببریم، استاد فرصت سوزی هستیم. با پیشینه تمدن بیش از 2500 سال که در هر گام یک اثر بزرگ برجای گذشته شده، نه تنها از وجود این همه ظرفیت بهره نمی گیریم، بلکه آنها را تحقیر می کنیم.

با نگاهی به تاریخ ایران، متوجه بزرگانی در تمامی عرصه می شویم. از بزرگان علمی تا بزرگان هنری، ادبی، معماری، نجوم، صنعتگر و بسیاری موارد دیگر که در هر گوشه از ایران به چشم میخورد و سالها قبل برای کشورمان افتخار آفریده اند.

در گذشته ها، ایران و ایرانی همواره نخبه پرور بوده و نخبگان مورد تکریم قرار گرفته اند. هر فردی که اندیشه، خلاقیت، ایده و … متفاوت با مردم عادی داشته، آنقدر مورد توجه قرار گرفته تا بتواند توانمندی های خودش را شکوفا کند. آنقدر ایران پشتوانه دارد که جهانیان سعی در مصادره آنها می کنند. از مولانا که به وسیله ترکها مصارده شده تا مناسبت های ویژه ایرانیان همچون نوروز یا سازهای ایرانی همچون تار، در نتیجه بی توجهی یا عناد بیهوده، به ثروت ملی دیگر کشورها تبدیل شده و منبع درآمد گردشگری برای آنها شده، خطری که هر روز شدت می گیرد.

اما با شخصیت ها و آثار باستانی ایرانی نمی توانند شوخی کنند. مگر می توانند منارجنبان و سی و سه پل را از ما بگیرند؟ مگر می تواند باغ ارم و ارگ کریم خان را مصادره کنند؟ مگر می توانند سازه آبی شوشتر را مال خود کنند؟  مگر کاخ های گلستان، نیاوران، سعدآباد، مرمر و … را می توانند بسازند؟ مگر می توانند بیستون و فرهاد داشته باشند؟ مگر می توانند فردوسی، حافظ ، سعدی، خیام، نظامی داشته باشند؟ کجا می توانند نابغه پزشکی در پیشینه خودشان همچون ابن سینا پیدا کنند؟ اگرچه نمی توانند اما در نتیجه بی توجهی هایی که در طول تاریخ و به مناسبت های گوناگون رخ داده، باید نگران مصارده شدن آنها باشیم.

یکی از بی همتاترین گزینه های تاریخی ایران که جهان را محو خود کرده، تخت جمشید و پاسارگاد است. سازه ای که اگر در هر نقطه از جهان بود، میلیاردها دلار درآمد گردشگری داشت و امروز مردم بی فرهنگ با خودکار روی آن یادگاری می نویسند.

اما فقط این سازه ها مطرح نیست، بلکه آنهایی که با شخصیتی ویژه و متفاوت، دستور ساخت این سازه ها را داده اند، بر جذابیت آنها می افزایند. شخصیت هایی که تاریخچه زندگی هر کدام از آنها، می تواند سوژه فیلمسازان مطرح کشور و حتی جهان شود. در حالی پولهای کلانی بابت خرید سریال جومونگ یا دیگر سریالهای این چنینی می دهیم که پادشاهان بزرگی همچون کورش، داریوش، انوشیروان عادل، نادرشاه افشار، کریم خان زند، شاه عباس و… داشته ایم، شاهانی که زندگی هر کدامشان می تواند سوژه جذابترین سریالهای تاریخی شود.

یکی از بزرگترین پادشاهان ایران و جهان که از او به عنوان پیامبر ذوالقرنین یاد می شود و نام او در قران نیز آمده، کورش کبیر است. بزرگمردی که تمامی لحظات زندگی او از تولد تا مرگ جذاب است و می تواند رمانی زیبا یا فیلمنامه ای جذاب باشد.

آوازه کورش هخامنشی آن چنان در تاریخ درخشان است که در اندیشه بسیاری از ایرانیان نهادینه شده و در حالی که مردم به صورت خودجوش روز 7 آبان را برای بزرگداشت این بزرگمرد تاریخ در نظر گرفته اند، جایی در تقویم ایران ندارد. بزرگمردی که 30 سال از ۵۵۹ تا ۵۲۹ پیش از میلاد، بر نواحی گسترده‌ای از آسیا با قدرت تکیه زده بود.

دلیل این نامگذاری ناشی از آن است که در هفتم آبان سال ١١٩٩ ایرانی برابر با ٥٣٩ پیش از میلاد، کورش بزرگ وارد بابل شد. به گواهی اسناد تاریخی و باور پژوهشگران، فتح بابل بدون جنگ و به وسیله یکی از فرماندهان کورش در شب جشن سال نو انجام شد. مردم بابل نگران فرمانروایی ستمگر بودند که فرمان چپاول، کشتار و دست درازی به جان و مال و زنانشان را خواهد داد، اما کورش بزرگ نه تنها چنین نکرد، بلکه فرمان آزادی و برابری داد.

اما کشورگشایی هایی کورش که با رویکرد پایان دادن به ظلم حاکمان وقت بود، بدین صورت بود که ابتدا علیه شاه ماد به پایتخت حکومت ماد در هگمتانه یورش برد و هگمتانه را فتح کرد. سپس کرزوس، شاه لیدیه را شکست داد و شهر سارد را اشغال کرد. کورش فتح دیگر شهرهای آسیای صغیر را به فرماندهانش سپرد و خود به اکباتان بازگشت و به «پارت»، «زرنگ»، «هرات»، «خوارزم»، «باختر»، «سغد»، «گندار»، «ثه‌تَ‌گوش» و «اَرَخواتیش» لشکر کشید.

تصرف بابل نقطه آغاز تعادل بین قدرت‌های درگیر در آسیای غربی شد و زمینه بازگشت یهودیان تبعیدی به میهن‌شان در اسراییل را فراهم کرد. کورش دستور بازسازی پرستشگاه اورشلیم را صادر کرد و اشیای طلایی و نقره‌ای که نبوکدنصر از اورشلیم ربوده بود، به یهودیان پس داد.

صفات برجسته ای در مورد کورش کبیر بکار برده می شود اما به‌ خاطر بخشندگی‌، بنیان گذاشتن حقوق بشر، پایه‌گذاری نخستین امپراتوری چند ملیتی و بزرگ جهان، آزاد کردن برده‌ها و بندیان، احترام به دین‌ها و کیش‌های گوناگون، گسترش تمدن و بسیاری صفات برجسته دیگر شناخته شده‌است.

هر یک از مردم جهان، کورش کبیر را با لقبی متفاوت تکریم می کنند و می شناسند. ایرانیان کورش کبیر را پدر و یونانیان که وی سرزمین‌هایشان را تسخیر کرده بود، سرور و قانونگذار می‌نامیدند. یهودیان او را به منزله مسح‌شده از سوی پروردگار بشمار می‌آوردند و بابلیان کورش بزرگ را مورد تایید مردوک می‌دانستند.

اگرچه دلایل بسیاری برای تکریم کورش وجود دارد، اما استوانه کورش که پس از شکست نبونید و تصرف بابل نوشته شد، سند و شاهد تاریخی پرارزش و ماندگاری‌است. تکه اصلی استوانه کورش کبیر در سال ۱۸۷۹ میلادی در حفاری معبد مردوک در بابل پیدا شد که حاوی ۳۵ خط بود و تکه دوم شامل خط‌های ۳۶ تا ۴۵ در سال ۱۹۷۵ میلادی در کلکسیون بابل دانشگاه ییل یافت شد و به منشور اصلی پیوست گردید.

استوان نوشته شده بدست کورش به عنوان “نخستین منشور حقوق بشر” شناخته می‌شود و در سال ۱۹۷۱ میلادی، سازمان ملل آن را به شش زبان رسمی سازمان منتشر کرد که بدلی از این منشور در مقر سازمان ملل متحد در شهر نیویورک قرار داده شد. تاسف آور اینکه این استوانه در بخش ایران باستان موزه بریتانیا نگهداری می‌شود و هم چون بسیاری آثار باستانی دیگر، دور از ایران و مردم ایران است.