13 مهر 1403 - 12:02

جستجو
این کادر جستجو را ببندید.
جستجو

نگارخانه هایی با معضل سودمحوری و تجارت

یک نقاش به معضلات فعلی نگارخانهها و استفاده ابزاری از آنها به عنوان منبعی برای سودمحوری و تجارت پرداخت.

به گزارش پول نیوز، نگارخانه هایی با معضل سودمحوری و تجارت

سهراب هادی، نقاش و پژوهشگر در رابطه با شرایط فعلی نگارخانه ها بیان کرد: واقعیت این است بعد از این که هنرمند به خلق اثری می پردازد که یک قدرت آفرینش هنری است اگر قرار باشد آن اثر برای همیشه در مجموعه ی کار های آن هنرمند قرار بگیرد و هیچ نمود اجتماعی نداشته باشد سودی ندارد و مکان های بروز آثار هنری گالری ها هستند. اما قاطعانه می توانم بگویم گالری ها و گالری دار ها اصلاً توجهی به هنر ندارند و حتی به معیار های شناخت هنر واقف نیستند.

این نقاش گفت: آن چیزی که در گالری ها وجود دارد موضوع وقت گذرانی، سودمحوری و تجارت است و اساساً این بنیان ها با ماهیت و معنای هنر متفاوت هستند چراکه هنرمند یک شخصیت متعالی و انسان خلاق است و در جامعه ی فعلی ما هنرمند انسان متعالی مخلوق است و مسائل جامعه را متوجه می شود و سپس، آن ها را از صافی خیالش عبور می دهد و اگرچه با خاستگاه اجتماعی و جامعه شناسی که دارد اثر هنری را خلق می کند. اما وقتی این کار را به گالری ارائه می دهد آن جا این کار هنرمند را نمی پسندد. چون کاری است که در آن حرف وجود دارد و معنادار است و مخاطب را به سمت تعالی سوق می دهد.

این نقاش تصریح کرد: چرا گالری دار این اثر هنری را نمی پسندد؟ چون او بر این باور است که چنین اثری برایش ارزش نیست و می گوید، می خواهم کار شیک، زیبا و کوچکی باشد تا بتوانم آن را به فروش برسانم تا به پول برسم. این موضوع با ماهیت هنر که مشتق از فرهنگ است همخوانی ندارد و از طرفی، فرهنگ معنای ارتباط فرد با فرد، فرد با نظام، نظام با آحاد و شکل دادن کلیه روابط اجتماعی هر فردی است. در نتیجه، وقتی از این قدم اول هنرمند با یک دیوار سیمانی برخورد می کند و دلیلش هم نگاه و نظر گالری دار است و وضعیت هنرمند را چنین فردی که هیچ نسبتی با هنر ندارد به چالش می کشد و می خواهد سلیقه خودش را تحمیل کند نتیجه ای جز مأیوس شدن هنرمند ندارد و این موضوع تا جایی است که او تابع نگاه آن فرد به عنوان گالری دار می شود.

هادی مطرح کرد: بعد از انقلاب، ما دچار کثرت در حوزه ی هنر در جریان دانشگاه شده ایم با عنوان دانش- تجارت و نه دانشگاه با مفهوم واقعی؛ به طوری که یک نوع پذیرش های بیش از حد در رشته هنر در دانشگاه ها اتفاق افتاده است و به آن میزان، در جامعه ایران اشتغال برای توانمندی هنر ها و هنرمند ها وجود ندارد و در این میان، خیل کثیری از افراد از رشته های هنری فارغ التحصیل می شوند که این اشتباه فاحشی است در حالی که در گذشته، هنرستان ها و یا دانشکده های هنر خیلی محدود در حد نوابغ را پذیرش می کردند. اما بعد از انقلاب خیلی از پارامتر ها پایین آورده شد به دلیل این که بسیاری از مقاطع و دانشگاه ها و آموزشگاه های هنر براحتی عده ای را جذب کردند و فارغ التحصیلان این رشته ها افزایش یافت.

تصویر نگارخانه نقاشی در ایران

این نقاش ادامه داد: عموماً از طریق ساحت هنر اشتغال و یا تأمین معاش در جامعه برای فرد هنرمند شکل نمی گیرد و از آن طرف، یک سری کثرت مجوزی وجود دارد و به خیلی از افرادی مجوز داده شد که در این زمینه تخصص لازم را ندارند و به عنوان گالری دار به فعالیت می پردازند در حالی که او هیچ ماقبل و مابعدی ندارد. بنابراین، این گالری دار چه عیاری برای پذیرش یک هنرمند و آثارش دارد؟ در نتیجه، آن ها مکان گالری ها را در ازای دریافت پول به بچه های تازه فارغ التحصیل شده ی دانشکده ها و هنرستان ها اجاره می دهند و سپس، کار هایی که هیچ نقطه ی قابل توجهی به عنوان ارزیابی هنری ندارند روی دیوار گالری ها قرار می گیرند و سپس، عکس یادگاری گرفته می شود و بعد از این که فرد متوجه می شود با چه فضایی روبرو شده است دچار سرخوردگی می شود.

هادی افزود: بدنبال آن، دانشجوی رشته هنر بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه در فضایی قرار گرفته که برای قرار گرفتن آثارش روی دیوار گالری ها پول داده است و بعد از آن باید کارهایش را جمع آوری کند و با خود ببرد و همین موضوع، باعث سرگردانی جوان در فضای فرهنگی می شود در حالی که می خواسته است به رشد اجتماعی و شخصیت هنری دست پیدا کند. اما در معضل عملکرد های نابسامان گرفتار می شود.

این نقاش یادآور شد: در گذشته افرادی مثل منصور قندریز گالری دار بوده اند؛ او که غول هنری دهه ۴۰ بوده است.
بهمن بروجنی به عنوان استاد نامدار ایران و جهان گالری داشته است و منصوره حسینی، یک زن هنرمندی بوده است که به عنوان گالری دار فعالیت می کرده و میرعبدالرضا دریابیگی از دیگر هنرمندان گالری دار بوده و استاد محمود جوادی پور، از نقاشان و گرافیست های کشور گالری داشته است که این افراد به اندازه ۱۰ وزیر هم دوره ی خود به هنر خدمت کرده اند. یعنی آن زمان، افرادی در این سطح مدیران گالری ها بودند و سپس، از هنرمندان حرفه ای آن زمان دعوت می کردند و کارهایشان را می آوردند و با صاحبان صنایع ارتباط می گرفتند و آن ها آثار هنری را خریداری می کردند و یک چرخه بود و گالری دار با جریان اقتصادی که صاحبان صنایع بودند ارتباط داشت و آثار هنری به عنوان کار حرفه ای هنرمند در ساختمان های دولتی نصب می شدند و ساز و کاری در این رابطه وجود داشت و افرادی که این آثار هنری را خریداری می کردند از میزان مالیاتی که می دادند کسر می شد.

این در حالی است که الان، این ساز و کار وجود ندارد و عملکرد های نابسامانی وجود دارد که در نهایت، باعث به افول و به زوال کشیدن هنر می شوند و جوان های ما در حوزه هنر را هم به انفعال می کشانند و سرخورده می کنند و این مسئله خطرناکی است.

برچسب‌ها:

اشتراک‌گذاری

لینک کوتاه:

5072468
download
همچنین بخوانید
آخرین اخبار